merijndeboer.nl
‘Van het station naar het huis van zijn moeder is het niet meer dan een half uur lopen. Bussen of taxi’s gaan er niet. Het is eigenlijk een wonder dat het station nog in gebruik is, want in al die weekenden dat hij bij zijn moeder op bezoek gaat, komt hij nooit iemand tegen. Gek, daar verbaasde hij zich vroeger nooit over.’ Uit:...
Lees verder
‘Hoewel hij eigenlijk Paul heette, noemde iedereen hem Prince. Mensen denken vaak dat een bijnaam door anderen geschonken wordt maar veel vaker gebeurt het dat iemand die zelf verzint.’ Uit: Nestvlieders.
Lees verder
‘Hij moet overstappen op vier verschillende vliegvelden die allemaal meer dan duizend kilometer van elkaar verwijderd zijn. Hij had er een waarschuwing in moeten zien: als een land zó moeilijk te bereiken is, alleen via andere landen waar ook bijna niemand komt, dan is er iets met dat gebied aan de hand.’ Uit:...
Lees verder
‘Het complex was gebouwd in de vorm van een reusachtige dolfijn. Zolang je door de verlaten gangen liep of thuis in de woonkamer zat, merkte je daar gelukkig weinig van. Maar vanuit de lucht was het onmiskenbaar.’ Uit: Nestvlieders.
Lees verder
Merijn de Boer (1982) is redacteur van uitgeverij Van Oorschot en Tirade en debuteerde in 2009 in De Gids met zijn verhaal ‘Tragisch wonen’. In 2011 verscheen bij Meulenhoff de verhalenbundel Nestvlieders, waarvoor hij de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs 2012 kreeg. Januari 2014 verschijnt bij Querido zijn eerste roman.
‘Rust zacht, lieve Diane.’